Дзівак з вёсачкі Заполле.
Алесь Фаміч
Зайка. Амаль усё сваё жыццё ён пражыў у невялічкай вёсачцы Заполле. З маленства
захапіўся літаратурай, кнігамі. Яшчэ калі вучыўся ў 9 класе разам з Алесем Разанавым удзельнічалі спачатку у раённым літаратурным конкурсе, а
пасля перамогі і ў абласным. З Брэста абодва прывезлі узнагароды: Алесь Зайка
за лепшы празаічны твор, а Алесь Разанаў за лепшы паэтычны. З той пары яны
сябруюць. Наогул сярод знаёмых і сяброў Алеся Фаміча шмат знакамітых імёнаў:
Ніл Гілевіч, Алесь Каско, Уладзімір Калеснік. З кімсці ён разам вучыўся, з
іншымі звялі яго літаратурныя інтарэсы.
Больш за сорак
гадоў Алесь Фаміч працаваў настаўнікам ў школе. Цяпер на пенсіі, загадвае
школьным этнаграфічным музеем, які сам і ствараў і піша кнігі пра Косаўшчыну,
Івацэвіччыну, пра людзей,што тут жывуць. Гэта чалавек, які з цікаўнасцю
ставіцца да свету, да жыцця, да людзей. Таму і адкрываюць людзі яму сваю душу,
таму і знаходзіць ён моўныя самацветы для сваіх кніг, што шчыра цікавіцца
людзьмі, тымі, хто жыве побач, ці сустракаецца на яго шматлікіх шляхах-дарогах.
Алесь Фаміч вельмі мудры чалавек. Пражыўшы вялікае жыццё ён застаўся
дабразычлівым і спагадлівым, ён вызначыў для сябе галоўныя ісціны: чалавек
павінен любіць сваю зямлю, сваю мову,знаць сваю гісторыю. Бо “Бог – ёсць
любоў”, бо “напачатку было слова”, а яшчэ таму,што акрамя нас ніхто не будзе
любіць гэтую зямельку, і таму, што нам без яе было б вельмі цяжка і тужліва.
Я вельмі
спадзяюся, што сустрэча з Алесем Фамічом пойдзе на карысць нашым вучням,пасее ў
іх душах зерні павагі да роднай мовы, пра якую с такой любоўю гаварыў
пісьменнік. Хай ведаюць яны, што не ўсё ў гэтым свеце мераецца на грошы. Ёсць
яшчэ бескарыслівыя дзівакі, на якіх трымаецца свет.