Дзівак з вёсачкі Заполле.

Алесь Фаміч Зайка. Амаль усё сваё жыццё ён пражыў у невялічкай вёсачцы Заполле. З маленства захапіўся літаратурай, кнігамі. Яшчэ калі вучыўся ў 9 класе  разам з Алесем Разанавым удзельнічалі  спачатку у раённым літаратурным конкурсе, а пасля перамогі і ў абласным. З Брэста абодва прывезлі узнагароды: Алесь Зайка за лепшы празаічны твор, а Алесь Разанаў за лепшы паэтычны. З той пары яны сябруюць. Наогул сярод знаёмых і сяброў Алеся Фаміча шмат знакамітых імёнаў: Ніл Гілевіч, Алесь Каско, Уладзімір Калеснік. З кімсці ён разам вучыўся, з іншымі звялі яго літаратурныя інтарэсы.

Больш за сорак гадоў Алесь Фаміч працаваў настаўнікам ў школе. Цяпер на пенсіі, загадвае школьным этнаграфічным музеем, які сам і ствараў і піша кнігі пра Косаўшчыну, Івацэвіччыну, пра людзей,што тут жывуць. Гэта чалавек, які з цікаўнасцю ставіцца да свету, да жыцця, да людзей. Таму і адкрываюць людзі яму сваю душу, таму і знаходзіць ён моўныя самацветы для сваіх кніг, што шчыра цікавіцца людзьмі, тымі, хто жыве побач, ці сустракаецца на яго шматлікіх шляхах-дарогах. Алесь Фаміч вельмі мудры чалавек. Пражыўшы вялікае жыццё ён застаўся дабразычлівым і спагадлівым, ён вызначыў для сябе галоўныя ісціны: чалавек павінен любіць сваю зямлю, сваю мову,знаць сваю гісторыю. Бо “Бог – ёсць любоў”, бо “напачатку было слова”, а яшчэ таму,што акрамя нас ніхто не будзе любіць гэтую зямельку, і таму, што нам без яе было б вельмі цяжка і тужліва.

Я вельмі спадзяюся, што сустрэча з Алесем Фамічом пойдзе на карысць нашым вучням,пасее ў іх душах зерні павагі да роднай мовы, пра якую с такой любоўю гаварыў пісьменнік. Хай ведаюць яны, што не ўсё ў гэтым свеце мераецца на грошы. Ёсць яшчэ бескарыслівыя дзівакі, на якіх трымаецца свет.